Αποφοίτηση και Επιφοίτηση

Περίμενα πώς και πώς να έρθει το 2005. Ήταν η τελευταία μου χρονιά στο πανεπιστήμιο. Είχα περάσει 3,5 υπέροχα φοιτητικά χρόνια και αυτή τη χρονιά ήταν και η τελευταία μου. Στεναχωριόμουν που τελείωνα από τη μία, από την άλλη όμως είχα ζήσει πολλές όμορφες, αστείες και μελαγχολικές πολλές φορές φοιτητικές στιγμές. Όλες άξιζαν όσο τίποτε άλλο.
Ένιωθα όμως πως κάπου εκεί ήθελα να πάψω να είμαι φοιτήτρια και να πιάσω τη ζωή από τα μαλλιά. Ακριβώς έτσι. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη στη σκέψη της πρώτης μου δουλειάς που δεν υπήρχε μάθημα ικανό να μη φοβήσει και να με αγχώσει. Θα είχα το δικό μου μικρό διαμερισματάκι, τον δικό μου μισθό και τις δικές μου ευθύνες. Είναι πολύ διαφορετικό να τα έχεις όλα αυτά από μόνος σου από το να τα έχεις με τις προσπάθειες και τα χρήματα των γονιών σου. Πολύ διαφορετικό. Ήθελα λοιπόν κάτι δικό μου. Όχι να μου χαριστεί, αλλά να το κερδίσω.
Πράγματι αποφοίτησα στα 4 χρόνια ακριβώς. Φαντάζεστε τη χαρά μου! Πριν καλά καλά ορκιστώ, ξεκίνησα να στέλνω βιογραφικά με πολύ μεγάλη αισιοδοξία (εδώ γελάμε)!
Περιττό να σας πω πως χρειάστηκα 4 μήνες στέλνοντας βιογραφικά για να βρω μία δουλειά σε ένα δικηγορικό γραφείο σαν υπάλληλος γραφείου με γενικά καθήκοντα. Δεν παραπονιέμαι, ίσα ίσα νιώθω και πάρα πολύ τυχερή που βρήκα έστω κι αυτή! Είχα απελπιστεί, πραγματικά. Φυσικά ο μισθός μου δεν ξεπέρασε ποτέ τα 650 ευρώ καθώς δεν μου έχει αναγνωριστεί κανένα από τα πτυχία μου.
Ίσως αυτό που ψάχνουμε οι νέοι είναι η αναγνώριση. Και όχι η αναγνώριση του οτι κάναμε κάτι πολύ σημαντικό και πρέπει να βραβευτούμε γι αυτό, αλλά η αναγνώριση οτι ξεκινάμε κάτι πολύ σημαντικό και πρέπει να μας δώσουν λίγη ώθηση, λίγη εμπιστοσύνη και στήριξη. Όταν πηγαίνεις σε ένα γραφείο να ζητήσεις δουλειά στο αντικείμενο σου και σου ζητούν τουλάχιστον 3 χρόνια προυπηρεσίας ...τι μπορείς να κάνεις για να δουλέψεις στο αντικείμενό σου;
Γιατί όσοι φίλοι μου, πρώην συμφοιτητές μου τώρα δουλεύουν σε μαγαζιά με ρούχα, σε τηλεφωνικά κέντρα και γραμματειακές δουλειές (στην καλύτερη); Μερικοί είναι ακόμη άνεργοι κάνοντας τα χαρτιά τους ξανά και ξανά για κάποια διοικητική θέση στο δημόσιο. Κανα δυο είναι με STAGE και τους θεωρώ πολύ τυχερούς. Και άλλοι, χρειάστηκαν να κάνουν ένα πολύ ακριβό μεταπτυχιακό για 2 ακόμη χρόνια και να καταλήξουν στην ίδια κατάσταση γιατί δεν έχουν εμπειρία.
Η αλήθεια είναι, πως κάπου φταίμε κι εμείς, δεν φταίμε; Προσωπικά περίμενα να αρχίσω να δουλεύω τη στιγμή που βγήκα από τη σχολή μου. Περίμενα πως είχα κάνει πολύ καλή δουλειά στη σχολή και πως όλα θα ήταν –σχετικά- εύκολά από τη στιγμή που θα αποφοιτούσα. Λάθος μου. Τεράστιο. Εκεί είναι που αρχίζει ο αγώνας! Ο αγώνας με τον ΟΑΕΔ που σου λέει πως θα ενημερώσει όταν θα έχει νέες θέσεις. Πάνω από τέσσερις μήνες πήγαινα στον Οργανισμό, μία θέση της προκοπής δεν βρήκα ποτέ σ’ αυτόν τον πίνακα ανακοινώσεων. Ο αγώνας με τις συνεντεύξεις και με τη φράση «Δεν έχεις όμως καθόλου εμπειρία...». Ο αγώνας με τον εργοδότη σου για να σου κάνει νόμιμη πρόσληψη. Στον μισθό λυπάμαι, αλλά αγώνα δεν έχει! Παίρνεις αυτά που δικαιούσαι, έναν βασικό (και λες και ευχαριστώ) ο οποίος φυσικά σε αναγκάζει να μείνεις με τους γονείς σου και πάλι, για πολύ πολύ καιρό...

Όταν κάποιος πρέπει να πάρει μία πολύ σημαντική απόφαση, συνήθως λαμβάνει υπόψιν του πολλούς παράγοντες.

Είμαι άνθρωπος που όταν πρόκειται να πάρω μία απόφαση, είτε αυτή είναι μία αγορά, είτε είναι επαγγελματικής φύσεως πρέπει να ακούσω και τις απόψεις των φίλων μου και γενικότερα όλων των κοντινών μου ανθρώπων. Στα πολύ προσωπικά θέματα, όπως σχέσεις είμαι πολύ κλειστός χαρακτήρας και το συζητώ μόνο με τον αυτό μου.

‘Εχω λοιπόν ένα πολύ μεγάλο επαγγελματικό προβληματισμό.

Με πολύ απλά λόγια μου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψω πάνω σε κάτι που μου αρέσει πολύ, αλλά με πολύ λιγότερα χρήματα. Και το ζήτημα είναι το εξής: αφήνεις το σίγουρο που, εντάξει, σου αρέσει αλλά δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις να το κάνεις για πάντα για κάτι το οποίο δεν είναι σίγουρο και που θα σου προκαλέσει οικονομικά προβλήματα (έστω στην αρχή);

Εγώ νομίζω πως ξέρω τι θέλω να κάνω ενώ οι απόψεις γύρω μου ποικίλουν. Το ζήτημα είναι.. ποιον ακούς περισσότερο σε αυτές τις περιπτώσεις;

Φυσικά σε όλες τις περιπτώσεις το πιο σημαντικό το τι πιστεύεις εσύ ο ίδιος.

Και καθώς πάντα υποστήριζα οτι «καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες», είμαι πάντα υπέρ της τόλμης και της αλλαγής.

Εσείς σε ποιον στηρίζεστε όταν είστε σε ένα δίλημμα; Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι φίλοι μας στις αποφάσεις μας;

Είναι μερικές φορές...

που απλά σκέφτεσαι πράγματα τα οποία δεν μπορείς να μοιραστείς με κάποιον αλλον, τουλάχιστον δεν είναι εύκολο! Λίγο η μουρμούρα, λίγο οι συνθήκες, λίγο οι ώρες που σου έρχεται η έμπνευση να πεις μία μπούρδα!

Εδώ όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς! Μπορείς να πρήζεις τον κόσμο ανα πάσα στιγμή με κάθε βλακεία που θα σκεφτείς. Ε, αυτό λέω να κάνω βρε παιδιά!

Με λένε Αλίκη και από εδώ και πέρα θα εκπέμπω από εδώ.

Για να δούμε...